Dit was de dag van de waarheid: past het of past het niet. Wij hebben alles ingepakt en het deksel van de aanhanger moet onder grof geweld worden dichtgedrukt; ook de dakkoffer lijkt al aardig vol en er staan nog twee tassen met jassen en handdoeken.
Nadat wij rond half acht met z’n allen waren opgestaan werd het nog even spannend; de laatste spullen inpakken in de auto en de dakkoffer. Na wat passen en meten past alles erin.
In de gaarkeuken bij Marcel en Carla worden de nodige eieren gebakken en brood gesmeerd. Ook de koelboxen met drankjes voor onderweg wordt nog even voorzien van koelelementen. Een pot koffie mee en ready to go. Het is best wel een emotioneel moment om voor het eerst zonder Silvia op pad te gaan.
Om kwart over negen zijn wij vertrokken om de geplande 634,7 kilometers van de schoneveldsweg 29 in Bentelo naar Darney te overbruggen. De reis loopt zeer voorspoedig. Alhoewel op de Seuterweg in Bentelo belt Marcel al dat er nog iets over de grond sleept. Toch beter om de kabel van de aanhanger wat hoger vast te maken, anders zou het licht wel eens uit kunnen gaan.
Via Enschede naar Oberhausen en vervolgens naar Köln.
Tussen Köln en Trier ter hoogte van Bitburg maken wij onze stop om te gaan eten.
Bij dit tentje hadden wij met Silvia ook al gegeten in februari 2004. Dat was ons zeer goed bevallen en dus voor herhaling vatbaar. (Voor de liefhebbers het is aan de 51 even voor Bitburg in Neureuth bij de raststatte St. Hubertus.) Het smaakte heerlijk. Even met Eric en Graham bellen dat wij denken ergens tussen zeven en acht uur denken aan te komen in La Forge Kaitel.
Warempel wij komen zelfs om zeven uur al aan bij Eric en Graham die in het huis van Henk zitten. Het weer is prettig en de kinderen gaan meteen vuurtje stoken en Pa Paul gaat een glaasje Gammeldansk drinken met Eric. Lekker lang opblijven omdat het natuurlijk vakantie is.
Op z’n Frans natuurlijk ’s morgens eerst naar de bakker voor lekker vers brood en ontbijten.
Tegen een uur of tien reizen wij af in de richting van Gerardmer om eventueel te gaan zwemmen. Een reis van zo’n kleine 90 kilometer en nog regen ook toen wij aankwamen. Dat viel even tegen.
Eerst op zoek naar een apotheek omdat Jaap en Teun last hadden van wagenziekte. Helaas tussen de middag gesloten. Dan maar eerst een drankje drinken op een terrasje.
Ondertussen klaart het weer op en gaan wij toch nog even varen met een motorbootje op het meer.
Even picknicken in het parkje en dan de terugreis aanvaarden. Door de bergen reizen kost altijd meer tijd dan gepland. Koen mag navigeren en dat gaat prima totdat wij een afslagje bij luxieul le bain missen. Daarna vergat Pa Paul ook nog eens af te slaan. Al met al een te lang en vervelend tochtje. Wij beloven elkaar dat wij dit niet meer doen. Maximaal 100 km per dag.
Graham heeft gezorgd voor lasagna; lekker gemakkelijk om even zo aan te kunnen schuiven. Na het eten natuurlijk vuurtje stoken. Wij hebben de domino voor de draad gehaald en Eric en Graham het spel even uitgelegd, waarna er heel fanatiek werd gespeeld tot in de late uurtjes.
Vandaag wordt echt een rustdag om goed beslagen ten ijs te komen voor de lange reis van morgen. Eerst maar eens flink wat koffie geleut. Echte koffie gezet met een bodum-pot. Grootverbruikers! Ook nu maar weer naar de bakker en ontbijten.
Na het ontbijt eens kijken naar de route van de volgende dag. Het ziet er naar uit dat wij eerst 600 km autobaan gaan krijgen en dan 85 km in de bergen.
Wij gaan nog even zwemmen naar Contrexéville bij het lac de la folie. Helaas nu weer bewolking en tot slot een buitje. Zoals gepland nu naar Leclerq om boodschappen in te slaan voor het eten en voor onderweg.
De chef-kok van vandaag is Pa Paul en zou buiten op de skotelbraai plaatsvinden. Helaas gooit de regen water (geen roet) in het eten. Het menu wordt omgetoverd naar een binnen te produceren gerecht.
Na het eten de boel klaarzetten voor morgen; een wasje opruimen.
Ondertussen spelen de kinderen samen met Eric en Graham nog een spelletje domino. Alleen vanavond moet iedereen om tien uur in bed liggen omdat ze anders te chagrijnig zijn morgen.
Paul maakt nog even zijn reisverslagje af en neemt nog een afzakkertje en dan naar bed.
Om zes uur was iedereen paraat voor het ontbijt en het klaarmaken van het brood voor onderweg. Er werd snel ingepakt en wij konden dan ook volgens planning vertrekken om acht uur richting Castellane.
De eerste 600 kilometer verliepen als een trein over de autoweg vandaar dat wij besloten om niet onderweg te eten maar zo snel mogelijk in Castellane te zijn. Uit eindelijk vielen de laatste 100 kilometer nogal tegen omdat de Chrysler het wat zwaar kreeg om alle bepakking naar boven te zeulen. Een keer moesten wij zelfs stoppen omdat het temperatuur lampje begon te branden. Daarna werden er rigoureuze maatregelen getroffen: airco uit; ramen open; bij hele steile en hoge cols zelfs de verwarming aan; onze sauna is er niets bij. Uiteindelijk helpt dit genoeg om de reis zonder stops te kunnen vervolgen.
Onze navigator Daan maakt ook nog even een misser. Wij gaan rechtsaf in plaats van linksaf en komen daar slechts na 14 km achter! Gelukkig was het vlak terrein, dus snel maar weer omgedraaid en onze route vervolgd.
Om zes uur komen wij aan in Castellane bij camping international. Een plaatsje geboekt en snel beginnen te bouwen. De plaats is een beetje krap, dus de auto moet maar van de plek blijven.
Om acht uur kunnen wij gaan eten. De kwaliteit van het eten was niet geweldig en de stank van het naburige pizzabakker was niet te harden, maar ja honger maakt rauwe bonen zoet. Na het eten heeft iedereen nog een beetje gespeeld en rondgewandeld op de camping waaran om een uur of twaalf pas aan slapen wordt gedacht. Wij plannen voor morgen een rustige dag.
Het is een leuke camping waar aardig wat te doen is. Pa gaat even shoppen voor het ontbijt in de camping winkel. Om tien uur beginnen voor de jongste kinderen tekenwedstrijden.
Er is een leuke begeleidster Judith die dit voor de nederlandse kinderen verzorgt. Zij komt zelfs bij ons een paar potjes domino meespelen. ’S Middags is er een zwemwedstrijd en ’s avonds jeu de boule voor de kinderen.
Het is wel even wennen aan het warme weer. Uiteindelijk is iedereen zo rood als een kreeft.
Pa Paul maakt zich nogal makkelijk af van het eten en boekt een grillade voor 7 personen bij het restaurant. De kwaliteit is alweer niet om over naar huis te schrijven, maar het vult de boek. Het pizza kraampje stinkt nog steeds. Na de tijd is er disco en voor de grotere kinderen een kampvuur in het bos. Paul zit een beetje eenzaam te zijn in de tent, mist Silvia nu toch wel erg en besluit om maar even het reisverslag van de laatste twee dagen in te typen. Morgen gaan wij naar het meer bij castellane om leuk in het water bezig te zijn.
Zoals gisteren al gemeld zijn wij naar het meer bij castellane geweest (lac de castillon). Een heerlijk meer om in te zwemmen.
Alleen de rotsbodem is niet zo fijn om te water te gaan. Hadden wij toch bij Scapino die rare goedkope waterschoentjes mee moeten nemen. Natuurlijk werd er na vijf minuten al gezeurd “Pap mogen wij waterfietsen?” Oké zes kinderen op de waterfiets; hier heb je geld en red je ermee. Dat is toch wel even lastig om dat in het Frans te regelen, maar uiteindelijk wel gelukt.
Ondertussen heeft Pa lekker op een koele plek onder een grote boom een uiltje geknapt.
Op de terugweg nog even langs de grote stuwdam, waar de stroom wordt opgewekt. 13 MW daar ku’j toch wel heel wat PAR-spots op loat’n brand’n hè Joost.
Op de rest van de dag was eigenlijk niet zoveel bijzonders te melden, een beetje zwemmen, een beetje rondhangen en kletsen met vriendjes; kampvuur ’s avonds. O ja, wij aten chili con carne op z’n Frans, er waren namelijk in de supermarkt geen bruine bonen te koop, zodat in combinatie met de meegebrachte potten een heerlijk bonenprutje werd gemaakt, met als toetje een fruitcocktail.’s Avonds een beetje zitten; dominoën en de route uitstippelen.
’s Morgens om 7 uur uit de veren om eieren te bakken voor onderweg. Om 8 uur kwam de kinderschare uit bed en begonnen wij eerst met een ontbijtje. Er werd daarna nogal chaotisch afgebroken, maar het is toch gelukt om net na half 11 te vertrekken met eindbestemming Perpignan. Eerst rijden wij een stuk terug tot wij weer op de A51 zijn om van daaraf continue autoweg te kunnen volgen. Maar een keer ging dat mis en hebben wij de N7 van Aix-en Provence naar Salon de provence gevolgd. Maar na dit toeristische uitstapje, hobbelde het weer met 105 over de autoweg.
Eenmaal in Perpignan aangekomen gingen wij op zoek naar het office du tourisme. Na enkele omzwervingen hadden wij dit gevonden. Maar helaas tot vier uur geopend op zondag terwijl het al vijf uur was. Wij besloten met z’n allen om een camping aan de middelandse zee te gaan zoeknen. Onderweg moest er eerst bij een S.O.S. paal nog geplast worden. Dat viel niet mee want er stond nogal een straf zijwindje.
In Canet en Rousillon vonden wij een weliswaar dure, maar wel mooie camping (Mar Estang) met naast volop zon ook heel veel wind en stof. Even een paar uurtjes zwoegen om de boel op te zetten en daarna eten in het restaurant. Dan kan iedereen nog even op verkenning uit. Het is een drukte van belang op de camping vandaar dat de jongste vier op tijd naar bed moesten. Joost en Koen zoeken nog wat vertier rond de pingpong tafel en in de discotheek. Paul werd door de buurman nog even voor een cognacje uitgenodigd en dat ging er na gedane arbeid ook in als koek. Koen schoof nog even aan voor een Ice-tea. Pa en Joost dronken daarna samen nog een biertje.
Vandaag wordt het echt een heerlijke rustdag. Genieten van de zon en zwemmen in de uitgebreide zwemgelegenheid.
Jet, Jaap, Daan en Teun deden zelfs mee met het Aqua-gymmen voor openingstijd van het zwembad. Op Joost na is iedereen ook nog even in de zee wezen zwemmen. Lekker dobberen op de golven en graven in het zand. Ondertussen zit Joost te genieten van de meisjes in het zwembad.
’S Avonds is er nog disco voor de kleintjes, gesmoorde kip op het menu en kunnen de jongens nog even weer wat rondhangen en morgen nog zo’n rustig dagje voordat wij doorreizen naar Martin en Renée.
Net onder het eten koken komen er een paar bekende gezichten om de hoek bij onze tent. Het zijn René en Yvonne van der Zwaan met hun kinderen Marcel, Laurenzo en Maarten. Eerst maar even het eten afmaken. Echt een latertje geworden maar de chef-kok had niet eerder zin. Daarna even een biertje of limonade drinken op het terrasje bij de familie van der Zwaan.
Lekker laat naar bed.
De kinderen hadden ook vandaag weer veel vertier in het zwembad of op het strand, samen met de jongens van Van der Zwaan. Toch leuk dat wij deze gezellige mensen op bij toeval getroffen hebben.
’s Avonds hebben wij nog even naar het circus gekeken, maar
dit rondtrekkende gezelschap zou nog veel van jeugdcircus Caroly kunnen leren.
Teun en Jet zouden een betere act kunnen neerzetten.
Maar ja zo’n optreden breekt de avond leuk. Het scheelt wel dat daarom het eten eerder klaar was. Na de tijd ook nog even naar de disco, maar dit was redelijk saai.
Nog maar weer even nazitten bij René en Yvonne. Dit keer niet zo lang want er staat morgen weer een flinke reisdag op het programma.
Wij raken steeds beter op elkaar ingespeeld met het opruimen. Dus om 10:20 zitten wij in de auto naar onze eindbestemming Martin en Renée.
Na een voorspoedige autoreis, voornamelijk autoweg, komen wij rond half zeven aan in Benitatchell. Wat een hartelijke ontvangst! Alle monden vallen open van de prachtige accommodatie die wij ter beschikking hebben bij Martin en Renée.
Echt indrukwekkend! Jet heeft geloof ik wel tien keer gezegd dat dit haar droomparadijs was.
Gezelligheid troef; Pa lekker aan de whisky met Martin (Hij is er trouwens ingeluisd; er zat een goedkope whisky in een Glennmorangie fles; echt een streek van Martin). Gezellig een patatje bakken met frikandellen en hot shots. Ondertussen lekker plonsen in het privé zwembad. Iedereen laat naar bed en heerlijk slapen (vooral Jet en Pa; want die slapen in een echt bed).
’s Morgens wakker worden in het zwembad dat is heerlijk; Bennie en Bonnie de honden krijgen er ook niet genoeg van. Het vermoeden is dat deze aan het eind van de week ook wel op te dweilen zijn.
Hieronder nog een korte impressie van ons appartement.
Het is een heel rustig dagje geworden met een beetje zwemmen en verder een beetje nietsnutten. Heel laat ontbijten om half een en lekker een beetje rotzooien. ’s Avonds kookt Pa Paul een simpele Hollandse pot met aardappelen uit de oven. De karbonades zijn per ongeluk van het lam geworden. Het is wel even wennen dat Spaans.
Er waren plannen om deze dag wat rond te gaan rijden naar Guadelest; een waterval bij calloso; het huis in Pego; een safariparkje bij El Verger en dan een strandje pikken en weer naar huis. Er was echter geen mens die hier zin in had, dus bewaren wij dit voor later.
Joost en Koen mochten bij Martin op het kantoor werken aan een nieuwe website voor eightyeight. Martin heeft heel veel programma’s op de computer om leuke animaties e.d. op de website te plaatsen. Het bleef echter niet bij Joost en Koen op zijn kantoor. Binnen de kortst mogelijke keren werd hij door de hele familie van z’n werk gehouden. Maandag gaat de deur op slot voor iedereen. Oprotten dus!
Renée heeft heerlijk voor ons gekookt; kip curry (toch wel wat anders dan wij gewend zijn; een beetje scherp door de vele Spaanse pepers); voor Joost had zij zelfs saté gemaakt.
Na het eten even lekker zwemmen met het hele stel en dan aan de bak voor een potje domino. Dat werd nog een latertje. Om kwart voor twaalf was het laatste potje afgelopen. Dan maar snel naar bed.
Vandaag gaan wij in de middag naar Henri en Angelique om gezellig pannenkoeken en poffertjes te gaan eten. Eerst moet Paul nog op pad in het dorp om goede brandzalf te vinden. Teun, Daan en Jet hebben een aantal vervelende blaren.
’s Middags hebben wij heerlijk gezeten en gezwommen bij Henri en Angelique. De pannenkoeken werden buiten op de plancha gemaakt en natuurlijk ging dat ook de eerste keer mis, maar dat is altijd bij pannenkoeken bakken. Een warm werkje zeker als je hoogzwanger (7-sep) bent. Wie is er nu eigenlijk zwanger Angelique of Martin??
Het zwemmen was heerlijk, vooral het dwergwerpen met Jaap was in trek. Er was zelfs een heuse jacuzzi waar je heerlijk in kon bubbelen.
Aan het eind van de middag nog maar eens weer huiswaarts richting Martin en Renée. Daar werden nog wel even de laatste frikadellen opgegeten en het brood burgemeester gemaakt. Een beetje nazitten en deze keer eens vroeg naar bed. Martin had een flinke oorpijn en misschien ook wel spierpijn opgelopen.
Het komt er dan nu toch eindelijk van wij gaan “even”
rondrijden. Het was al twaalf uur toen wij vertrokken. Eerst naar de watervallen
van Algar.
Nou wij waren niet de enigen die op dat idee waren gekomen. Toch maar een beetje ploeteren in het ijskoude water en dan maar weer eens verderop. Pa Paul dacht dat hij een binnendoor weg wist, maar wij kwamen uiteindelijk bij iemand achter het huis uit. Mooi dom dus. Helemaal weer door de hobbelweg teruggereden en de weg weer opgepakt.
Wij zijn binnendoor over de coll de rates naar Pego gereden. Het hele zootje zat te slapen, terwijl er ook van een geweldig uitzicht te genieten was. Pa Paul wilde graag naar Pego om het huis te laten zien waar hij in oktober met ma Silvia nog was geweest. Jammer genoeg was het sluipweggetje afgesloten en moest er op een afstandje worden gekeken.
Het was inmiddels te laat geworden om nog door het safaripark in El Verger te rijden. Wij zijn daarom maar doorgereden naar Javea, om daar wat te eten. Op het eerste terrasje kregen wij te horen dat de keuken pas weer om zeven uur open ging. Op naar het volgende terrasje met een fantastisch uitzicht over de Middellandse Zee.
’s Avonds gingen wij nog met Martin en Renée een biertje drinken bij een strandtentje op uitnodiging van de Roemeense bouwvakker die bij Martin aan het werk was. Het was al goed donker toen wij weer vertrokken.
Vandaag gaan wij naar Benidorm naar Aqualandia, een soort pretpark met watervallen, wildwater en zo nog veel meer attracties.
Met de kortingsbon van Angelique erbij was dit nog enigszins te betalen. Pa Paul heeft heerlijk op een schaduwrijke picknickplaats zitten te genieten van het voorbijkomende volk. De kinderen hebben zich echt uitgeleefd in alle mogelijke capriolen. Jaap had geluk dat hij net de 1.25m haalde. Hij is wel een keer of zes gemeten.
’s Avonds hebben wij met Martin en Renée thuis tapas gegeten. En lekker dat het was! Jet wilde eerst geen inktvis eten. Martin had haar al wijsgemaakt dat het Spaanse uienringen waren. Helemaal op het laatst heeft zij er een geproefd en net toen zij ze lekker begon te vinden waren ze op. Na het eten nog even naborrelen en dan naar bed.
Vandaag doen wij lekker niets. Joost en Koen mogen bij Martin in kantoor werken aan een website. Pa Paul reserveert nog even een hotel bij Barcelona in de buurt. Twee kamers met 7 personen dat moet genoeg zijn. Er kan er immers nog een op een matje slapen.
Dit is onze laatste dag bij Martin en Renée. Wij zouden in Javea bij aan het strand bij een Griek gaan eten. Helaas Pindakaas de Griek was er niet meer. Het alternatief werd gevonden bij Café Wien. De stemming was er opperbest.
De bediening probeerde zelfs Nederlands met ons te praten. “Lekkerrr..”. Het eten en het uitzicht was er goed, dus een geslaagd afsluitingsetentje.
’s Avonds heeft Paul nog een paar foto’s in de tuin gemaakt;
Joost en Koen hebben geprobeerd om de bermmaaier aan de praat te maken (het is overigens pas de morgen van het vertrek gelukt) en daarna moest er nog even triviant worden gespeeld en de algemene kennis worden getest. De kinderen hebben het niet te laat gemaakt, maar Martin en Paul hebben nog tot half vier ’s morgens een poging gedaan om een fles whisky soldaat te maken, wat overigens op een haar na is gelukt.
Wij hebben op ons gemak de spullen ingepakt; ontbijt en brood voor onderweg gemaakt. Wij zijn pas tegen één uur vertrokken. Het was best nog even emotioneel om afscheid te nemen. Het was een verrukkelijke week!
Uiteindelijk kwamen wij tegen half acht aan bij het formule1 hotel in Mollet des Valles, vlak bij Barcelona. Super simpele kamers met een tweepersoons bed, een hoogslaper, een wasbak en een bureautje. We hebben van een bed een driepersoons gemaakt. Wij zijn in de buurt nog even (slecht) gaan eten. Het was op 4 minuten lopen, maar dat hebben wij maar niet gedaan omdat het op dat moment onweer en uit de lucht goot. Nadat wij nog even iets hebben gedronken zijn wij vervolgens weer gaan slapen.
Wij waren het er unaniem over eens dat zo’n formule1 hotel niks is en dat we dat voorlopig maar niet weer moeten doen. Wij zijn rond half negen zonder ontbijt vertrokken. Nadat wij een kilometertje of 10 hadden rondgereden, kwamen wij toch tegenover het hotel weer op de autoweg terecht.
Om 4 uur kwamen wij aan in Prayssac. Snel de tenten opgezet en naar Agnes en Henri vertrokken, waar ook Loes, Rick, Bram en Simone waren. Een prima plekje, van alle gemakken voorzien, in de buurt van Tourniac. Heerlijk spaghetti gekookt en gegeten. En er moest natuurlijk ook weer gezwommen worden. Ik weet niet meer waarom, maar Tante Agnes moest met kleren en al in het water en deed mee aan de “miss wet t-shirt verkiezing”. Na een beetje gepraat en gedronken te hebben reden wij weer terug naar de camping.
Na het ontbijt op de camping naar Agnes en Henri. Rick was al aan het hooien. Jaap die wou hem natuurlijk wel even helpen.
Er moest nog wel iets gedaan worden, daarom gingen wij naar de rommelmarkt in St. Pierre de la feuille. De daar aanwezige rommelverkopers wilden echter in een klap rijk worden, want alle rommel was extreem duur.
In Gourdon was ook nog iets van een rommelmarkt. Eenmaal daar aangekomen, bleek dit in een zaaltje tegen betaling te zijn. Dat gingen wij dus niet doen. Dan maar een stukje wandelen in het stadje en iets drinken op het terras. Op het laatst trof Paul nog een oude bekende. Jeroen Visser, een oud-medewerker van Mates Educations.
Met behulp van het navigatiesysteem van Henri kwamen wij via de touristische route weer in Tourniac. Eerst broodjes eten en daarna een wandeling in de mooie omgeving. Onderweg pruimen en bramen eten.
Vervolgens weer eten, want van wandelen krijg je honger. Pannenkoeken en hamburgers stonden er op het menu. Chef-koks Henri en Paul bakten alsof hun leven ervan af hing.
’s Avonds was het ook weer heel gezellig, iedereen, behalve Jaap, mocht een biertje drinken en lekker dat het was. Rick en Loes waren zo aardig om mee te rijden naar de camping, zodat ook Paul een lekker whiskytje en bier kon drinken. Geweldige service!
’s Morgens tijdens het ontbijt hebben wij in de familievergadering besloten om niet naar Dieppe te gaan. Iedereen wil ook wel eens weer naar huis. Dit was ook best een moeilijk moment, omdat iedereen besefte dat het daar weer overduidelijk was hoe erg wij Mama moesten missen. Onderweg hebben wij nog even gejankt bij de klanken van “The Rose” en daarna gingen wij vrolijk verder.
Eenmaal bij Henri en Agnes (of was het tante Agaath?) aangekomen was er door hun kinderen al een speurtocht met allerlei raadsels, kegelen en waterballonnen overgooien onderweg uitgezet.
Weer terug bij het huis volgde er een zwem-estaffette, waar scheids Paul nog een meningsverschilletje had met Koen, maar dat hebben ze later weer helemaal bijgelegd.
Het geheel werd afgesloten met volleybal. Alhoewel iedereen vreselijk fanatiek was hebben wij eigenlijk nooit een prijsuitreiking meegemaakt.
Paul heeft nog een paar foto’s rond het huis gemaakt en is vervolgens aan het reisverslag begonnen. Alleen het opslaan is mislukt, dat was erg balen.
Ondertussen was de kookploeg een nasi op z’n Frans begonnen. Je moet in een vreemd land wel eens improviseren met de ingrediënten voor een gerecht. Uiteindelijk smaakte het voortreffelijk.
’s Avonds hebben wij het niet zo laat gemaakt, want iedereen moest vroeg weer op. Afscheid nemen en natuurlijk wat zal ik zeggen: “het waren twee geweldige dagen”.
Wij gaan naar huis; maar liefst 1200 km en 15 uur reizen voor de boeg.
Na een uiterst soepele opruimactie konden wij vertrekken om 9:15; pas om 22:00 uur ’s avonds warm eten in een restaurantje. Uiteindelijk kwamen wij aan om 0:30 met 1280 km op de teller. Over plannen gesproken. Daan wilde voor hij naar bed ging nog eerst even “woman in love” en “blowing in the wind” draaien om toch nog even aan mama te denken.
Nu maar snel naar bed en morgen zien wij wel weer wat er op te ruimen valt.
Zo kwam er een einde aan een goede vakantie 2004. Volgende week staat er nog een houtdorp voor Jaap en Teun en voor de rest van de familie nog een verblijf bij de familie Geerdink op stapel.